lunes, 31 de agosto de 2009

Rajoy en acción

"Rajoy en acción" es el nombre del videoblog de nuestro entrañable jefe de la oposición. Es también el título que aparece al comenzar cada uno de los vídeos, que de vez en cuando saltan a los grandes medios, como éste último que traigo hoy.

Cuando veo empezar un vídeo con el título “Rajoy en acción”, la verdad es que espero encontrarme a Rajoy planteando propuestas para salir de la crisis, Rajoy efectuando agudos diagnósticos de la realidad actual, Rajoy ofreciendo soluciones para los problemas de los ciudadanos, Rajoy proponiendo pactos para que funcionen mejor las instituciones… vamos, esa clase de “acción” para la que se supone que le pagan.

¿Y qué nos encontramos? Pasen y vean:



Rajoy paseando por la playa, Rajoy hablando por la calle, Rajoy diciendo que la playa de A Lanzada es muy bonita, Rajoy diciendo que en vacaciones va a ir mucho a los chiringuitos, Rajoy diciendo que es bueno hacer ejercicio (y que alomojó el gobierno no hace ejercicio), Rajoy diciendo que alomojó nos cae un “corralito”, Rajoy diciendo que exige saber por qué la fiscalía persigue a corruptos del PP, Rajoy diciendo que A Lanzada es muy amplia y que el agua no está tan fría…

Y después de estas sustanciosas aportaciones de “hombre de Estado” Rajoy se preguntará por qué puñetas no mejora su valoración.

Bien, dicen que no acertar ni uno solo de los 14 encuentros de una quiniela también tiene cierto mérito, y los “méritos” de Rajoy son de ese tipo. Porque estamos en una crisis de la hostia y el gobierno tiene un lío monumental encima, pero ante tanto fallo del gobierno, Rajoy, en vez de alzarse como alternativa y solución, cada vez que asoma la jeta demuestra su absoluta nulidad. Es que manda carallo que con la que está cayendo, Rajoy siga a pesar de todo valorado por debajo de todos los ministros (excepto de la Sinde Scargas) y su partido a duras penas consiga asomar la nariz con un puntillo flojo (tras la cocina de los datos) por delante del PSOE.

Y eso que tiene de su lado el apoyo de toda la jauría mediática de la derecha y la atención permanente de todos los demás medios, lo que magnifica más aún su incompetencia. Si Cayo Lara, Rosa Díez o el líder del Partido Pirata tuvieran la mitad de “botafumeiro” mediático que tiene este señor estarían por delante en los sondeos con varios cuerpos de ventaja. Pero Rajoy, con todas las circunstancias en contra de su adversario y casi todo el poder fáctico a favor, con mucha suerte sólo puede sacar un empate técnico. La explicación está en vídeos como éste o declaraciones como la del “o no”: Rajoy es un cantamañanas al que no se puede tomar en serio, por más que se disfrace, y no es capaz de ofrecer una alternativa consistente por muchos vídeos que haga.

Creo que el único motivo por el que los del PP (y me refiero tanto al “aparato” como a los simpatizantes y votantes) siguen manteniendo a Rajoy al frente es la cabezonería y el orgullo mal entendido: mandarlo a su casa implicaría reconocer que durante casi seis años han estado siguiendo a un perfecto botarate creyendo que era un gran líder, y eso tampoco les deja a ellos en buen lugar. Pero en fin, sacarse una muela picada es doloroso, pero es necesario. Ellos sabrán hasta cuándo quieren seguir aguantando.

martes, 11 de agosto de 2009

Papanatismo e "Ciencia de Madrid"

(Este articulillo lo he escrito originalmente en gallego, y así lo voy a dejar y publicar. Es más, seguramente habrá más como éste: sirva como mi primera incursión en el "blogueo" en lengua gallega. Pero en consideración a mis dos o tres lectores y amigos blogueros, en su mayoría no gallegos, he añadido a continuación una traducción al castellano. Y como me consta que varios de ellos son madrileños, vaya por delante una aclaración que, a pesar de todo, creo que no es necesaria: cuando hablo de Madrid en este artículo hablo de esa imagen idealizada de Madrid que tienen los pijos y papanatas gallegos, no del Madrid real ni de los madrileños de verdad - salvo tal vez €$PP€ y los de su cuerda...)

Unha das características máis habituais do pijerío (e dos papanatas en xeral) de Galicia é a súa fascinación supersticiosa por Madrid.


Madrid é o máis, Madrid é a hostia, Madrid é Madrid, casi nada. A capital, a proximidade ó poder e á alta sociedade máis chic fan que para gran número de papanatas galegos Madrid teña esa clase, ese nivel, ese prestixio que fai máis digno de gabarse o feito de ter un fillo traballando de conserxe en Madrid que telo de médico en Lugo. De feito, ir estudiar unha carreira a Madrid, en lugar de estudiar a mesma carreira en Galicia, sempre é interpretado como que se vai a unha mellor universidade ou que se é demasiado bo estudiante como para quedarse en Galicia (ainda que habitualmente o motivo é que non chegaba a nota…)


¿Galicia? Un lugar pobre, atrasado e sen categoría, pensan os papanatas; Madrid en cambio ten glamour. Irse a Madrid, simplemente de viaxe ou de visita, parece que da unha especie de categoría superior, unha comunión mística co poder e a sofisticación. E se coñeces Madrid ou vives alá, non che digo nada. Non hai en Galicia un señoritingo, un pijo ou unha Jloria Lajo da vida que non presuma dos seus paseos na capital polas mesmas rúas que a crème, das súas visitas ós comercios madrileños (sexa Loewe, o Corte Inglés ou un Ikea) e do seu perfecto castejano sen acentiño aprendido nos madriles.


Con razón na Junta de Galicia parecen non acabar de ver con malos ollos (no mellor dos casos) que Caixa Galicia sexa absorbida por Caja Madrid: anda que non fardaremos os galleguiños cando vaiamos pagar no Corte Inglés coa nosa tarxeta de Cajamadrí, que no te es cualquier cosa, ¿y luegho? Tamén están dispostos a anular o concurso eólico para poder adxudicar os megavatios ás grandes empresas de Madrid, que levarán os beneficios a Madrid e tributarán en Madrid, para que logo Esperanza Aguirre saque peito dicindo que, gracias a ela, Madrid é a “locomotora económica” de España. Por non falar da lingua: a Junta segue adiante no seu proxecto de reducir o galego a unha “curiosidade folclórica”, como a gaita e a muiñeira, confinada na música, a literatura e nalgunha “reserva india” que quede en los pueblos (xa están trabajando en ellou), e garantir a supremacía do castelán, que por algo é a lingua de Madrí, a boa, a rentable, a do Imper… digo, a común. O galego, para as vacas e de vez en cando exhibila ante os turistas: ¡mire usté qué cantighas tan bonitiñas se cantaban en nuestro dialecto!


En definitiva, ¿a qué podemos aspirar se temos un presidente que goberna Galicia ó gusto dos medios, empresas e políticos de Madrid, porque cando sexa maior quere ser ministro ou incluso líder nacional do seu partido? Pois podemos aspirar a ser madrileños, ainda que madrileños de segunda. Despóis de todo, iso sempre será moito mellor que ser galegos de primeira, na mentalidade papanatas.


Que Caja Madrid absorba Caixa Galicia non é máis que unha metáfora bancaria dos escuros soños insatisfeitos dos señoritos e dos papanatas galegos; é a sublimación dese terrible trauma de ser galleguiños fóra de onda, nacidos lonxe da villa y corte e cun acento motivo de risas, en lugar de seren madrileños de categoría, codearse coa crème, vestir de chulapos nas verbenas e falar castejano con acento de Chamberí. Galicia, ainda que non o admitan (e iso que ás veces sí o fan) é un inconveniente para as súas ansias clasistas de trepar socialmente: fáiselles pequena. En Galicia ¡ai! non poden alternar coas elites políticas e económicas; se estiveran na capital... (suspiran). Así que sexamos prácticos e non nos quedemos a medias: pidamos xa a anexión de Galicia á Comunidad de Madrid, en calidade de “provincia marítima” ou algo así. Deste modo, os nosos papanatas e os nosos aspirantes a jet set poderán sentirse mellor e ser da capital, aínda que sexa de rebote. ¿Galicia? Galicia é atraso e pobreza, home, o bó, o fetén, está en Madrí.


Este papanatismo provinciano madrileñista galego non é unha cousa de agora. Observando estes comportamentos venme á memoria o que hai xa 80 anos escribía, coa súa ironía habitual, Vicente Risco, en “O Porco de Pé”. Aquí nos conta unha anécdota, con moita carga de profundidade se se le entre liñas, que reflicte maxistralmente ese sentimento de papanatismo arroubado cara Madrid tan propio das nosas “elites”, e que tanto ben nos ten feito ó longo da nosa historia (Madrid é Madrid, Galicia é pobre e atrasada e os cataláns son moi malos malísimos):


En Madrid, don Celidonio divertiuse ben. […] O espolista de don Celidonio foi o enxeñeiro da Deputación, que pavoneaba coa súa ciencia de Madrid. Era deses que din:


—"Bajaba yo por la acera de la calle de Alcalá y al meterme por la del Barquillo, donde yo vivía, en el 23, 2a izquierda, encima de una tienda de calzado que hay al lado del bazar de Pérez, cuando en la misma esquina, donde hoy está el Banco Español del Río de la Plata, encontré, etc."


Hai que ver o exquisito, o riguroso coidado, a prolixa exactitude, a precisión minuciosa e detallada que poñen na localización topográfica dos máis banais acontecementos da súa vida cortesana, os que van a Madrid. Observade que todos gastan moito máis tempo incomparablemente en dicir onde foi que en referir o que pasou. Como o que pasou, sendo en Madrid, non ten importancia; o que ten importancia é que fose en Madrid, e acontecendo alí, calquera cousa ten importancia, polo mero feito de ser precisamente en Madrid. Polo tanto, compre localizar os acontecementos que un refire nun sitio de madrileñismo tan patente, que non admita confusión posible, e que resulte expresado dun xeito cabal nas verbas da toponimia urbana que emprega. Non hai que dar lugar a que os amigos que escoitan poidan sospeitar que o que fala non ten de Madrid unha coñecencia tan cumprida coma se fora nado baixo as faldras da Cibeles. Calquera erro nesta materia —sendo como é a de Madrid unha ciencia exacta— non soamente estripa o conto, pois sempre haberá quen saia rectificando ó narrador, e aínda poida acontecer que se arme porfía se a rúa do Marqués de Leganés é a primeira ou a segunda bocacalle á man dereita segundo se sobe da de San Bernardo, e aínda haberá quen saque un lápiz e emprincipie a trazar riscadelas nun papel, dicindo: "Esta é a praza de Santo Domingo; por aquí báixase para a praza de Isabel II; aquí vai San Bernardo; velaquí o café tal, etc."; senón que tamén se compromete fondamente o creto do narrador. Facede o experimento, e veredes como a todos lles interesa máis o plano de Madrid, que non o que iades contar.


Por iso hainos máis discretos, que para mostraren que estiveron en Madrid, non din ren, e soamente deixan o chapeu coma quen non quere a cousa, de forma que se poida ler no forro: "Rivas, Preciados" ou o gabán, para que se vexa a etiqueta da Calle da Cruz ou de Espoz y Mina...


Isto foi escrito en 1928, pero por desgracia hai cousas que nunca cambian. Houbo un tempo en que pensei que as cousas estaban cambiando e por fin Galicia saía desa peste do papanatismo para empezar a pensar por sí mesma e en sí mesma. Un espellismo. Os papanatas do século XXI campan hoxe polos seus respetos e sacan peito, para seguir proclamando o noso atraso e a nosa inexorable predestinación ó atraso, nunha perpetua minoría de idade de Galicia, baixo a cordial e harmónica subordinación ós intereses de Madrí. Ai, Madrí, iso sí que é categhoría...



Papanatismo y “Ciencia de Madrid” (traducción al castellano)


Una de las características más habituales del pijerío (y de los papanatas en general) de Galicia es su fascinación supersticiosa por Madrid.


Madrid es lo más, Madrid es la hostia, Madrid es Madrid, casi nada. La capital, la proximidad al poder y a la alta sociedad más chic hacen que para gran número de papanatas gallegos Madrid tenga esa clase, ese nivel, ese prestigio que hace más digno de presumir el hecho de tener un hijo trabajando de conserje en Madrid que tenerlo de médico en Lugo. De hecho, irse a estudiar una carrera a Madrid, en lugar de estudiar la misma carrera en Galicia, siempre es interpretado como que se va a una mejor universidad o que se es demasiado buen estudiante como para quedarse en Galicia (aunque habitualmente el motivo es que non se tenía suficiente nota…)


¿Galicia? Un lugar pobre, atrasado y sin categoría, piensan los papanatas; Madrid en cambio tiene glamour. Irse a Madrid, simplemente de viaje o de visita, parece que da una especie de categoría superior, una comunión mística con el poder y la sofisticación. Y si conoces Madrid o vives allá, no te digo nada. No hay en Galicia un señoritingo, un pijo o una Jloria Lajo de la vida que no presuma de sus paseos en la capital por las mismas calles que la crème, de sus visitas a los comercios madrileños (sea Loewe, El Corte Inglés o un Ikea) y de su perfecto castejano sin acentiño aprendido en los madriles.


Con razón en la Junta de Galicia parecen no acabar de ver con malos ojos (en el mejor de los casos) que Caixa Galicia sea absorbida por Caja Madrid: anda que no fardaremos los galleguiños cuando vayamos a pagar en el Corte Inglés con nuestra tarjeta de Cajamadrí, que no te es cualquier cosa, ¿y luegho? También están dispuestos a anular el concurso eólico para poder adjudicar los megavatios a las grandes empresas de Madrid, que llevarán os beneficios a Madrid y tributarán en Madrid, para que luego Esperanza Aguirre saque pecho diciendo que, gracias a ella, Madrid es a “locomotora económica” de España. Por no hablar de la lengua: la Junta sigue adelante en su proyecto de reducir el gallego a una “curiosidad folclórica”, como la gaita y la muiñeira, confinada en la música, la literatura y en alguna “reserva india” que quede en los pueblos (ya están trabajando en ellou), y garantizar la supremacía del castellano, que por algo es la lengua de Madrí, la buena, la rentable, la del Imper… digo, la común. El gallego, para las vacas y de vez en cuando exhibirla ante los turistas: ¡mire usté qué cantighas tan bonitiñas se cantaban en nuestro dialecto!


En definitiva, ¿a qué podemos aspirar si tenemos un presidente que gobierna Galicia al gusto de los medios, empresas y políticos de Madrid, porque cuando sea mayor quiere ser ministro o incluso líder nacional de su partido? Pues podemos aspirar a ser madrileños, aunque madrileños de segunda. Después de todo, eso siempre será mucho mejor que ser gallegos de primera, en la mentalidad papanatas.


Que Caja Madrid absorba Caixa Galicia no es más que una metáfora bancaria de los oscuros sueños insatisfechos de los señoritos y de los papanatas gallegos; es la sublimación de ese terrible trauma de ser galleguiños fuera de onda, nacidos lejos de la villa y corte y con un acento motivo de risas, en lugar de ser madrileños de categoría, codearse con la crème, vestir de chulapos en las verbenas y hablar castejano con acento de Chamberí. Galicia, aunque no lo admitan (y eso que a veces sí lo hacen) es un inconveniente para sus ansias clasistas de trepar socialmente: se les hace pequeña. En Galicia ¡ay! no pueden alternar con las elites políticas y económicas; si estuvieran en la capital... (suspiran). Así que seamos prácticos e non nos quedemos a medias: pidamos ya la anexión de Galicia a la Comunidad de Madrid, en calidad de “provincia marítima” o algo así. De este modo, nuestros papanatas y nuestros aspirantes a jet set podrán sentirse mejor y ser de la capital, aunque sea de rebote. ¿Galicia? Galicia es atraso y pobreza, hombre, lo bueno, lo fetén, está en Madrí.


Este papanatismo provinciano madrileñista gallego no es una cosa de ahora. Observando estos comportamientos me viene a la memoria lo que hace ya 80 anos escribía, con su ironía habitual, Vicente Risco, en “O Porco de Pé”. Aquí nos cuenta una anécdota, con mucha carga de profundidad si se lee entre líneas, que refleja magistralmente ese sentimiento de papanatismo arrobado hacia Madrid tan propio de nuestras “elites”, y que tanto bien nos ha hecho a lo largo de nuestra historia (Madrid es Madrid, Galicia es pobre y atrasada y los catalanes son muy malos malísimos):


En Madrid, don Celidonio se divirtió bastante. […] El espolique de don Celidonio fue el ingeniero de la Diputación, que pavoneaba con su ciencia de Madrid. Era de ésos que dicen:


—"Bajaba yo por la acera de la calle de Alcalá y al meterme por la del Barquillo, donde yo vivía, en el 23, 2a izquierda, encima de una tienda de calzado que hay al lado del bazar de Pérez, cuando en la misma esquina, donde hoy está el Banco Español del Río de la Plata, encontré, etc." [en castellano en el original]


Hay que ver el exquisito, el riguroso cuidado, la prolija exactitud, la precisión minuciosa y detallada que ponen en la localización topográfica de los más banales acontecimientos de su vida cortesana, los que van a Madrid. Observad que todos gastan mucho más tiempo incomparablemente en decir dónde fue que en referir lo que pasó. Como que lo que pasó, siendo en Madrid, no tiene importancia; lo que tiene importancia es que fuese en Madrid, y sucediendo allí, cualquier cosa tiene importancia, por el mero hecho de ser precisamente en Madrid. Por lo tanto, es necesario localizar los acontecimientos que uno refiere en un sitio de madrileñismo tan patente que no admita confusión posible, y que resulte expresado de una manera cabal en las palabras de la toponimia urbana que emplea. No hay que dar lugar a que los amigos que escuchan puedan sospechar que el que habla no tiene de Madrid un conocimiento tan amplio como si fuera nacido bajo las faldas de la Cibeles. Cualquier error en esta materia —siendo como es la de Madrid una ciencia exacta— no solamente revienta el cuento, pues siempre habrá quien salga rectificando al narrador, e incluso pudiera suceder que se arme disputa sobre si la calle del Marqués de Leganés es la primera o la segunda bocacalle a mano derecha según se sube de la de San Bernardo, y aún habrá quien saque un lápiz y comience a trazar garabatos en un papel, diciendo: "Esta es la plaza de Santo Domingo; por aquí se baja a la plaza de Isabel II; aquí va San Bernardo; aquí el café tal, etc."; sino que también se compromete profundamente la credibilidad del narrador. Haced el experimento, y veréis como a todos les interesa más el plano de Madrid, que no lo que ibais a contar.


Por eso los hay más discretos, que para mostrar que estuvieron en Madrid, no dicen nada, y solamente dejan el sombrero como quien no quiere la cosa, de forma que se pueda leer en el forro: "Rivas, Preciados" o el gabán, para que se vea la etiqueta de la Calle de la Cruz o de Espoz y Mina...


Esto fue escrito en 1928, pero por desgracia hay cosas que nunca cambian. Hubo un tiempo en que pensé que las cosas estaban cambiando y por fin Galicia salía de esa peste del papanatismo para empezar a pensar por sí misma y en sí misma. Un espejismo. Los papanatas del siglo XXI campan hoy por sus respetos y sacan pecho, para seguir proclamando nuestro atraso y nuestra inexorable predestinación al atraso, en una perpetua minoría de edad de Galicia, bajo la cordial y armónica subordinación a los intereses de Madrí. Ay, Madrí, eso sí que es categhoría...

 
Dejen a nuestros ancianos tranquilos
19A-lomojó