viernes, 24 de septiembre de 2010

Morreu Ana Kiro



A miña infancia tiña unha banda sonora: as cancións que os meus pais puñan no coche cando íamos de aquí para alá. Na viaxe máis antiga que lembro non debía ter máis de catro anos, alá nos primeiros 80: saíamos de Barcelona para ir pasar o verán na aldea, en Galicia, e do casete saía unha voz que acabou sendo como a de alguén da familia: ANA KIRO.

Para min Ana Kiro era máis que música. Para os milleiros de galegos na emigración era o cordón umbilical que nos mantiña unidos á terra e nos aliviaba a morriña. E non só iso: Ana Kiro, unha galega dos pés á cabeza, loitadora e sen complexos, ensinounos co seu exemplo a sentirnos orgullosos da nosa terra e da nosa lingua, algo moi necesario para un pobo tan dado ó masoquismo e baixo de autoestima como o noso. A súa carreira, a súa personalidade e as súas cancións deixaron unha fonda pegada na nosa cultura, na nosa Historia... e nas nosas historias.



A Gran Dama da canción galega deixounos hoxe, e levou con ela o cariño, a admiración e o respeto dos galegos de todo o mundo. Descansa en paz, e graciñas.


Para mis lectores y colegas no gallegos, que posiblemente no la conozcáis, os diré que Ana Kiro era la gran dama de la canción popular gallega y en gallego, un personaje tremendamente popular en Galicia, querido por todo el mundo. No quiero meter la gamba con las comparaciones, pero por decirlo de algún modo la muerte de Ana Kiro viene a ser en Galicia lo que la muerte de Lola Flores en España o la de Amalia Rodrígues en Portugal.

A continuación traduzco lo de arriba:

Mi infancia tenía una banda sonora: las canciones que mis padres ponían en el coche cuando íbamos de aquí para allá. En el viaje más antiguo que recuerdo no debía tener más de cuatro años, allá en los primeros 80: salíamos de Barcelona para ir a pasar el verano en la aldea, en Galicia, y del casete salía una voz que acabó siendo como la de alguien de la familia: ANA KIRO.

Para mí Ana Kiro era más que música. Para los miles de gallegos en la emigración era el cordón umbilical que nos mantenía unidos a la tierra e nos aliviaba la morriña. Y no sólo eso: Ana Kiro, una gallega de los pies a la cabeza, luchadora y sin complejos, nos enseñó con su ejemplo a sentirnos orgullosos de nuestra tierra y de nuestra lengua, algo muy necesario para un pueblo tan dado al masoquismo y bajo de autoestima como el nuestro. Su carrera, su personalidad y sus canciones dejaron una honda huella en nuestra cultura, en nuestra Historia... y en nuestras historias.

La Gran Dama de la canción gallega nos ha dejado hoy, y se llevó con ella el cariño, la admiración y el respeto de los gallegos de todo el mundo. Descansa en paz, y graciñas.

 
Dejen a nuestros ancianos tranquilos
19A-lomojó